یکی از بنیان‌های اصلی تشکیل رژیم صهیونیستی که باعث می‌شود موجودیت آن برای مسلمانان غیر قابل پذیرش باقی بماند، عبارت از اخراج اجباری بیش از ۷۵۰ هزار فلسطینی از خانه های خود در خلال سال های ۱۹۴۷-۸ است.
به گزارش سایت عربی ، 75 سال قبل در پی اعلام تشکیل دولت اسرائیل در 14 مه 1948 گروه‌های مسلح صهیونیست حمله به شهرها و روستاهای فلسطینی را آغاز کرده و بیش از 750 هزار نفر از بومیان فلسطین را از خانه های خود آواره ساختند. تعداد زیادی از فلسطینیان آواره مجبوراً راهی تبعید شده و عمدتاً در کشورهای مختلف اطراف فلسطین، یعنی اردن، سوریه و لبنان سکنی گزیدند. بیشتر فلسطینیانی که از ناچار از ترک کرانه باختری شدند به کشور نزدیک‌تر یعنی اردن رفتند. اما فلسطینیان ساکن مناطق شمالی از طریق خط آهن موسوم به «حجاز» به سوی دیگر کشورها و مناطق جهان عرب حرکت کردند و هریک در منطقه ای از قطار پیاده شدند. بسیاری از نسل اول آوارگان فلسطینی اکنون دیگر رخ در نقاب خاک کشیده اند و نسل های بعدی آنها در کشورهای عربی بدون برخورداری از حقوق شهروندی با دشواری زندگی می‌کنند. اما هنوز برخی از اعضای همان نسل نخست را می‌توان در کشورهای مختلف جهان عرب یافت.
ابو حسین، آواره فلسطینی ساکن «اردوگاه آوارگان نیرب» در شهر حلب سوریه یکی از اعضای نسل اول فلسطینیانی است که با هجوم صهیونیست‌های مسلح ناچار از ترک دیار خود شدند. وی که اهل روستای «ترشیحا» در شهرستان «عکاء» بوده، هنوز کلید خانه خود را نگه داشته است. ابو حسین، همچنان در آرزوی بازگشت به خانه و کاشانه و وطن خود فلسطین است. ابو حسین می‌گوید روز نکبت را هرگز از یاد نخواهد برد؛ نه ابوحسین و نه هیچ‌یک از آوارگان فلسطینی.
ابو حسین با توضیح اینکه روستای ترشیحا در چند کیلومتری مرز لبنان قرار دارد، افزود: «همه ساکنین روستا بدون استثنا عرب بودیم و گروه‌های تروریستی یهودی قصد داشتند همه ما را یکجا بکشند. خانه ما به صورت پله‌ای بود. من پایین پله بودم؛ صدای شلیک گلوله را می‌شنیدم، اما کسی را نمی‌دیدم.» وی همچنین توضیح داد برخی از هم ولایتی‌هایش درصدد دفاع از روستای ترشیحا در مقابل صهیونیست‌ها برآمده و تا پای جان مقاومت کردند، اما با اتمام مهمات ناچار شدند اقدام به ترک خانه‌ها کرده و در مزارع و درخت‌های زیتون پناه گرفتن. ابو حسین می‌گوید: «قرار بود یکی‌دو هفته در میان درختان زیتون پناه بگیریم؛ اما این بیرون آمدن تا الآن طول کشیده و طی این 75 سال نتوانسته‌ایم به خانه‌مان بازگردیم. بعد از مدتی به لبنان گریختیم و سپس سوار قطار شده و به اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی در سوریه آمدیم.» نکبت و اشغالگری صهیونیست‌ها باعث شد بیش از 750 هزار فلسطینی از حدود 20 شهر و 400 روستا رنج آوارگی را به دوش بکشند. آنها هنوز کلید خانه‌های خود را نگه داشته و سودای بازگشت در سر دارند. ابو حسین نیز همچون دیگر فلسطینیان حاضر نیست خانه خود را به صهیونیست‌های اشغالگر بسپارد. او می‌گوید: «هیچ مسلمانی خانه‌اش را به اسرائیل نمی‌دهد. هرگز حاضر نیستم این یادگاری را به کسی بسپارم؛ بلکه آن را نزد خود نگه می‌دارم. فسطین بسیار عزیز است. این سرزمین، دوست داشتنی است. ما برای آن می‌جنگیم تا اسرائیل را شکست دهیم. آنها خاک ما را اشغال و ما را آوار کردند. با سنگ می‌جنگیم، با چوب (عصا) می‌جنگیم، با سلاح می‌جنگیم و تا آخرین لحظه جان مبارزه خواهیم کرد.»
خبرنگار دفتر منطقه ای خبرشناسدر این باره همچنین با یکی دیگر از شاهدان زنده جنایات روز نکبت که 75 سال است از خانه خود دور مانده گفت‌وگو کرد. او که همسر ابو حسین است در یکی از روستاهای اطراف شهر «عکاء» زندگی می‌کرده و خانواده او مجبور شده به سمت شهر «نحف» فرار کند. او در حین حمله صهیونیست‌ها خردسال بوده و خاطرات اندکی از روز نکبت دارد. او می‌گوید به یاد می‌آورد که مادرش از خواب بیدارش کرده و به او گفته باید با پدر و خواهرت سوار قطار شوی: «این صحنه‌ها را هرگز فراموش نخواهم کرد. خوب یادم هست که قطار صندلی نداشت و همگی روی زمین نشسته بودم. در ابتدا قطار به قدری پر بود که حتی جای نشستن هم نبود. اما وقتی از فلسطین خارج شدیم، هر ایستگاه که قطار نگه می‌داشت، عده‌ای پیاده می‌شدند. ما سوار قطار ماندیم تا به حلب رسیدیم و الآن 75 سال است که در این‌جا مانده‌ایم؛ اما هنوز در انتظار بازگشت هستیم.» او با بیان اینکه مادرم در فلسطین ماند تا از سرزمینش دفاع کند افزود: «هر بار که می‌بینم فلسطینی‌ها چگونه از سرزمین و کشورشان دفاع می‌کنند، به وطن و این جوانان می‌بالم. هر خانه‌ای شهید یا اسیر دارد.»
با اینکه او خاطرات زیادی از فلسطین و محل زندگی خود ندارد، اما خود را یک فلسطینی می‌داند. با اینکه او و خانواده اش به شهر حلب و سوریه علاقه زیادی دارند، اما فلسطین را وطن اصلی خود دانسته و تمایل زیادی برای بازگشت به کشورشان دارند.
در همین راستا محمدعلیف خبرنگار فلسطینی مقیم شهر حلب نیز با بیان اینکه طبق آمار رسمی سازمان ملل، بیش از 650 هزار آواره فلسطینی در سوریه اقامت دارند، به اردوگاه نیرب اشاره کرد و افزود این اردوگاه یکی از از بزرگ‌ترین اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی در سوریه. این اردوگاه در حلب در شمال سوریه واقع شده و از نظر مسافت، بیش‌ترین فاصله را با سرزمین مادری (فلسطین) دارد. طبق آمار سازمان ملل، 4500 خانواده در این‌جا زندگی می‌کنند. طی سال‌های جنگ داخلی سوریه، گروهی نیز از اردوگاه حندرات به این‌جا پناه آوردند. کسانی که در اردوگاه نیرب زندگی می‌کنند، دو نکبت دیده‌اند؛ یک بار در جریان اشغال سرزمین مادری و یک بار هم در خلال جولان تروریسم در سوریه.
جنگ داخلی سوریه و جولان تروریسم، باعث شد تا فلسطینی‌ها بار دیگر رنج آوارگی را به دوش بکشند! بسیاری از اردوگاه‌های فلسطینی، در زمان جنگ سوریه ویران شدند که «یرموک» در جنوب دمشق و «حندرات» در شمال شرق حلب معروف‌ترین آنها هستند. عواقب شوم تروریسم، نه‌تنها ملت سوریه بلکه به آوارگان فلسطینی ساکن سوریه نیز صدمه زد. تقریبا همه ساکنین اردوگاه نیرب، آوارگان منطقه «جلیل شمالی» فلسطین هستند و از نظر اقتصادی در زمره طبقه ضعیف و متوسط رو به پایین به حساب می‌آیند. با توجه به قطعنامه 194 سازمان ملل و قطعنامه 4 ژنو، پناهندگان فلسطینی حق بازگشت به کشور خود را دارند؛ اما اشغالگران از این کار ممانعت می‌کنند. ما و ملت سوریه یکی هستیم. با هم زندگی کردیم و با هم غذا خوردیم. می‌دانیم که در حال حاضر سوریه در تحریم به سر می‌برد و محاصره است. این امیدواری وجود دارد که با کمک محور مقاومت در فلسطین، حزب الله لبنان و ایران این تحریم‌ها شکسته شوند.
انتهای پیام/